Forum zostało przeniesione.

SamoSieja

Czy można kochać kogoś, kogo już nie ma... ?

Madame Guillotine

Oczywiście, że można. Ta miłość przecież sprawia, że ta osoba nadal istnieje, choćby tylko w pamięci. Dla prawdziwej Miłości śmierć jest jedynie wyzwaniem.

SamoSieja

A jeżeli nie wiesz, czy dusza(lub inny jej odpowiednik) istnieje?
Po co kochać, jeżeli obiektem uczucia jest istota, której dusza rozpłynęła się w przestrzeni, gdy pozbawili ją żyjącego ciała?

Q

ciało fizyczne umiera, ciało astralne powinno błąkać się po świecie (świecie?)

Madame Guillotine

Hm. To, czy wierzysz w "życie po życiu", czy nie, to już Twoja osobista sprawa. Ja jednak wierzę w Boga, wierzę w duszę nieśmiertelną. I może to śmieszne, oklepane, częsty motyw baśni, filmów czy książek, ale wierzę, że po śmierci spotkam moich bliskich.

"Po co kochać, jeżeli obiektem uczucia jest istota, której dusza rozpłynęła się w przestrzeni, gdy pozbawili ją żyjącego ciała?" A po co się kocha? Zawsze myślałam, że dla samej miłości. Owszem, człowiek zmarły już nigdy na Ciebie nie spojrzy, nie uśmiechnie się, nie porozmawia. Ale jeśli pokochałaś prawdziwie, jak mogłabyś przestać?

SamoSieja

A jeżeli nie płacze za człowiekiem? W tej religii podobno Ona nie ma duszy ;/
Przecież nie tylko człowiek ma dusze i potrafi kochać... Dlaczego tylko on ma ją mieć?!
"Ale jeśli pokochałaś prawdziwie, jak mogłabyś przestać?"
Bo wiem, że nie chce, żebym płakała...

Madame Guillotine

Ale żałujesz. Pewnie tęsknisz. Ona nie chce, byś płakała? Cóż... Może chciałaby, abyś nie cierpiała. Ale zapewne cierpisz i dręczy Cię to. A łzy często pomagają, przynoszą ulgę... A brak łez wcale nie oznacza braku żalu. Wręcz przeciwnie, kiedy żal jest tak ogromny, nie pozwala płakać. Jest przez to tym większy.

Wiesz... Nie za bardzo rozumiem sytuację. To znaczy, owszem, czytałam ostatnio dodany przez Ciebie wiersz, coś mi świta. Nawet, jeśli to nie człowiek, można kochać i po śmierci, jeżeli kochałaś ją za jej życia. Przynajmniej ja tak sądzę.

Q

ja ostatnio miałem strasznie duzo pogrzebow i nie nawidze takich klimatow...
Z każdym przejmuje sie coraz mniej...
<nie wiem czy czytaliscie, ale jak tak przytoczcie sobie teraz cytat z 'nowy wspanialy swiat' huxleya o smierci>

Świetlik

A ja doszłam do wniosku, że kochać można wszystko, bez względu czy to jest, było, istnieje czy też nie. Bo to chyba o to chodzi...

Marcelka

No, a ja się zgodze z Czarnah i Madame Guillotine.
Jeżeli się kogoś pokochało raz, i była to miłość prawdziwa nie można przestać, ot tak sobie. Zawsze zostają wspomnienia i nadzieja że kiedyś spotkacie się po drugiej stronie.

PorQue

Oczywiscie, że można kochac, aczkolwiek przecież... to nie będzie miłośc w PEŁNYM tego słowa znaczeniu, przynajmniej moim zdaniem. Gdy ból się wypali, możliwe jest pokochanie kogoś innego.

Malinowa.

To zależy jak kochać. Według mnie, można kochać miłością 'odległą'. Taka, jaką obdarzamy osobę obecną przy nas, nie.

SamoSieja

Wiecie, pomyślałam sobie dzisiaj: "Może to i lepiej, że już jej nie ma, bo nie poczuje jak okropnie jest być starym". I nie wiem, czy to dobra myśl, bo na pewno chciałaby żyć, ale... Sama nie wiem. Przywykłam do fascynacji kimś/czymś, co nie istnieje - całe dzieciństwo tak miałam, ale teraz kochając w taki sposób, czuję się dziwnie Oo
Tak, jakby to było udawane, ale na pewno nie jest. Głupi temat. Heh