Forum zostało przeniesione.

Sellene

Aż się zdziwiłam, że nie ma takiego tematu.

Czym jest? Jak ją interpretujecie?

Dla mnie przyjaźń to miłość braterska, choć niekoniecznie. Istnieją różne typy przyjaźni...
Mam przyjaciela, z którym mogę porozmawiać o wszystkim i wiem, że on mnie zrozumie i nie wyśmieje.
Mam przyjaciela, który jest ciut niedojrzały i ze względu na to nie zwierzam mu się za bardzo, ale w każdej, KAŻDEJ życiowej sytuacji potrafi sprawić, że się uśmiechnę.
Mam przyjaciela, który jest mi bardzo bliski, bo kocham go podwójną miłością - i braterską i tą, którą kochają osoby w związku.

Mam przyjaciółkę, która jako jedyna zrozumie, jaką traumą jest dla mnie to, że Josh Royse ściął włosy, która ma talent do zmieniania mi humoru od tak *pstryk*.
Mam przyjaciółkę, która praktycznie nic o mnie nie wie, ale słucha i chce się dowiedzieć... Wzbudza zaufanie.
Mogłabym tak wymieniać i wymieniać, ale nie o to chodzi.

Co tak naprawdę się liczy? Zaufanie? Zrozumienie? Pocieszanie? Bycie?
Czy każdą z tych osób mogę nazywać przyjacielem?
Czy to za wielkie słowo?

Jak dla mnie, to są to stuprocentowi przyjaciele, choć w różnych aspektach tego uczucia.

EDIT: Dodałam raz jeszcze, bo się nikt nie wypowiada, więc przypominam.
Pisać, no! :<

SamoSieja

Moja Mędzia jest moim przyjacielem ;* I Mój Robcio ;* I moja Paulinka;* z Zuzą ;*

Bo przyjaciel to taki, na którego zawsze można liczyć, który zawsze może liczyć na Ciebie. Któremu ufasz i który ufa Tobie, z którym dobrze się dogadujesz. Pomaga Ci ze wszystkich sił i zawsze chce i robi dla Ciebie dobrze, nawet gdybyś miała go za to powiesić, bo wydaje Ci się to złe. Ktoś dla kogo chcesz jak najlepiej, pragniesz jego szczęścia i cieszysz się jego radością. Ktoś z kim nie tracisz kontaktu po skończeniu szkoły i utrzymujesz go nawet na drugim końcu świata, spotykając się na żywo przez 2 tygodnie przez cały rok. Przyjaciel to osoba, którą darzysz miłością, która darzy nią Ciebie, ale to jest inna miłość, trwalsza. Przyjaciel to ktoś, kto wybaczy Ci głupoty, wybaczy, że popełniłeś, błąd, nie będzie miał żalu i zrozumie, a Ty wobec niego postąpisz tak samo. Przyjaciel rozumie Cię bez słów i nawet, gdy tego po nim nie widać chce dla Ciebie dobrze.

No to tak mniej-więcej. I tak pewnie zapomniałam o wielu wspaniałych rzeczach.

Malinowa.

Przyjaciółka. Świetlu.

Sellene

Czy warto walczyć?
Gdy jest przeszkoda, problem, czy warto pokonywać je? Razem, wspólnie?
Czy warto patrzeć na to, co było, wspierać się szczęśliwymi wspomnieniami, uczuciami?
Czy warto czekać, mieć nadzieję, być cierpliwym?

Czy przyjaźń, którą podziwiano, jest warta poświęceń?

Świetlik

Sellene

Doszłam do wniosku, że są różne typy przyjaźni i przyjaciół... Niektórzy przez lata nie kłócą się ani razu, a niektórzy w ciągu miesiąca potrafią skakać sobie do oczu niezliczoną ilość razy.
Czy każda przyjaźń jest tak samo silna?

Niewiadoma

Nie ma przyjaźni, tylko istnienie obok siebie. Interesowne.
Koniec.

Sellene

A co, gdy z obu stron nagle staje się ono bezinteresowne?
Gdy chce się pomagać, nie oczekując nic w zamian?

Yumi

Z Gilią pomagamy sobie bezinteresownie. Jesteśmy przyjaciółkami. Znamy się od przedszkola. Pomagamy sobie, słuchamy siebie, wspieramy ^^ Czasem mamy odmienne zdania, ale szanujemy się.

Niewiadoma

O wy nieszczęsne.
Nie ma czegoś takiego jak bezinteresowność.
Wspierasz przyjaciółkę, bo wiesz, że jeśli poklepiesz ją współczująco po ramieniu, kiedy jest jej źle, ona zrobi to samo dla ciebie. Jeśli się uśmiechniesz, nie będzie stała sama na szkolnym korytarzu i nie będą wytykać cię palcami. I tak dalej, i tym podobne. Interesowność. Chcesz, czy nie. Oczywiście są jeszcze dwie inne opcje. Głupota i tchórzostwo. Co wybieracie?
Interesowność, interesowność, interesowności. A że w takim układzie jest wam przyjemnie, nadałyście mu ładne imię. Przyjaźń! Och, ach.
Człowiek to egoista, tak jak lew to drapieżnik. Ja, ty, my, wy, oni.

(Naćpałam się...neurofenem.)

Yumi

Czarodziejka Słów

Niewiadoma, to przykre, że tak na to patrzysz.
Nie ufając i nie patrząc na niektóre rzeczy chociaż odrobinę idealistycznie życie może się stać nie do zniesienia.
Ja mam przyjaciół. Mogę to powiedzieć, chociaż staram się nie nadużywać tego słowa. I nigdy nie robiłam czegoś tylko po to, by któraś z nich odwdzięczyła mi się tym samym.

SamoSieja

No ja myślę, że nie ;>

Ja jak coś dla Ciebie robię, to po to, żebyś przestała narzekać i się cieszyła ;*
Mówmy na siebie sis i ubierajmy się w te same łachy <lol2> Dostałam dobrym humorem w łeb xD

Niewiadoma

Yoshii, myśleć nie musisz, to reakcja instynktowna, jak oddychanie Wink

A pewna jestem, że gdybyś przejmowała się swoją przyjaciółką, a ona później zupełnie cię zignorowała, czułabyś się źle i byłabyś wściekła. Dlaczego? BO OCZEKUJESZ CZEGOŚ W ZAMIAN.
Ufając i patrząc na rzeczy idealistycznie, dajesz sobą pomiatać.
Nie wiem czemu tak się wzbraniacie przed czymś, co leży w ludzkiej naturze.

(Ożesz! Ożesz! Niewiadoma czuje wenę! Definitywnie trzeba o tym opowiedzieć w moim tworze.)

Yumi

Tak, Ty, Czarko i Asha także jesteście moimi przyjaciółkami. I nikt więcej.

Świetlik

Hah. Przyjaźń to po prostu przywiązanie i bezgraniczne zaufanie, świadomość, że są osoby, które Cię znają i kochają jaką jesteś. A jak nie, to najwyraźniej muszą dojrzeć do przyjaźni. Przyjaźń to kłótnie, wspólnie spędzany czas, szczerość. No i kiedy patrząc: moja przyjaciółka/mój przyjaciel ma za parę dni urodziny, od razu wiesz, co jej/jemu się spodoba. Tyle.

A tak poza tym wierzę w przyjaźń damsko-męską. Od niedawna właściwie^^.

Niewiadoma

Widzę, że na tym forum są sami wielcy idealiści.

Truskawka

Idealiści? Czy ja wiem?

Mam jedną, jedyną przyjaciółkę od serca. Znamy się około sześciu lat. Kiedy zmieniłam szkołę, to właśnie ona jako pierwsza wyciągnęła do mnie dłoń i jako jedyna spróbowała się do tej "nowej" odezwać. W czasach, kiedy człowiek walczy z człowiekiem w każdym aspekcie życia, taka osoba, to skarb. Czy chciała czegoś w zamian? Nie sądzę.
Kiedy ona płakała, ja ją pocieszałam, pomagałam jej, zastanawiałam się wspólnie z nią, co tu by począć. Nie myślałam o tym w ten sposób. Dla mnie był to naturalny odruch, naturalny odruch miłosierdzia (sic! jak to brzmi) i miłości do bliźniego, o której tak wiele chrześcijanizm mówi...
Zależało mi na tym by była uśmiechnięta i szczęśliwa. Bo wiedziałam, że jest radosna dzięki mnie. Że pomogłam osobie, którą uważam niemal za siostrę. W zamian nie chciałam nic.