Forum zostało przeniesione.

SamoSieja

Bardzo chciałam napisać coś głębokiego, szkoda, że nigdy nie wyszło...

Złoty pieniążek od zawsze stawiany był na równi z miłością. Równał się pełni szczęścia.
Lubiłam patrzeć jak błyszczy, gdy był czysty. Gdy dostawałam brudny, złościłam się i płakałam, a wtedy mama mówiła mi
-Nie płacz, na taki zasłużyłaś...
„Brudne pieniądze”- w telewizji na okrągło powtarzali to sformułowanie. Mówili, że nie można mieć brudnych pieniędzy, że mają je źli ludzie, że zabrali je innym. Mój pieniążek też był brudny. Czy to znaczy, że jestem złym człowiekiem?
Gdy pytałam taty patrzył się na mnie i uśmiechał. Nie odpowiadał.
Pomyślałam kiedyś, że nie chcę być złym człowiekiem. Wzięłam mój brudny pieniążek do łazienki i próbowałam umyć mydłem. Mydło z brudną wodą kapały po moich rękach lądując w zlewie. Ale pieniążek wciąż był brudny. Do łazienki weszła mama i zezłościła się, że się zmoczyłam. Powiedziałam jej, że chciałam umyć pieniążek, uśmiechnęła się. Z szafki pod zlewem wyjęła jakiś żółty, śmierdzący płyn. Polała nim mój pieniążek, przetarła i pieniążek był czysty.
Nie rozumiałam jak to się stało. Jestem aż takim złym człowiekiem, że nie mogę nawet umyć pieniążka?

Agatka 7lat

Madame Guillotine

Hm. No tak.
Podpis pod tekstem wiele wyjaśnia. Faktycznie, brzmi to naiwnie, ale również zawiera swego rodzaju głębię. Zapewne istnieje tu druga warstwa, która ma coś czytelnikowi uzmysłowić. Co - tego już nie wiem. Ale zapewne ma to wiele wspólnego z ideologią posiadania i uzależnionym od tego poczuciem własnej wartości człowieka.

Sellene

Zajebiście uwielbiam (złe określenie, złeee) twórczość przedstawiającą świat z punktu widzenia dzieci. Tu mam do czynienia ze światem materialistów... Pieniądz = miłość...
W sumie nie zazdroszczę małej rodziców.