Forum zostało przeniesione.

SamoSieja

Siedziałam przy biurku, zewsząd otoczona książkami i zeszytami. Matematyka, chemia, historia... Po, co to komu? Ze znudzeniem oglądałam koślawe literki, układające się w składną całość... Przynajmniej teoretycznie. „I tak się nie nauczę...”, pomyślałam. Przeszukałam blat biurka, w poszukiwaniu pilota. Wcisnęłam mały zielony przycisk. Z głośników wierzy, cicho płynęła klubowa muzyka radia „Eska”. Odwróciłam się w stronę szafy, posiedziałam chwilę w bezruchu i przekręciłam się z powrotem. Na stercie zeszytów odnalazłam czystą kartę. Położyłam ją przed sobą. Ponownie przekopałam biurko w poszukiwaniu ołówka. „Kurcze, gdzie on jest”- zaklęłam pod nosem. Leniwie podniosłam się z krzesła i skierowałam w stronę obklejonego plakatami Ema regał. Chwyciłam do ręki pierwszy przyrząd do pisania, jaki nawinął mi się w ręce. Spojrzałam w okno. Na zewnątrz radośnie świeciło słońce, wiał lekki wiatr, banda dzieciaków na podwórku wydzierała się, wyliczając kolejną wyliczankę.
Westchnęłam i usiadłam przy biurku. Zaczęłam rysować. Kontur twarzy, oczy, nos włosy. Potem szyja, barki ręce... I tym sposobem po 10 minutach postała niewyraźna, zamazana postać dziewczyny. Trochę niewymiarowa, jak na mnie przystało. Podniosłam kartkę, by przyjrzeć się narysowanej postaci z dalszej odległości. Wyglądała całkiem nieźle. Odłożyłam kartkę na łóżko, żeby być w stanie znaleźć ją za parę chwil.
Ponownie przekopałam całe biurko w poszukiwaniu kolejnej czystej kartki.
-Ałć! – krzyknęłam nagle. Spojrzałam na mój przecięty kartką palec. „To już trzeba być naprawdę idiotką...”- myślałam sobie. Na pierwszy rzut oka palec wyglądał normalnie. Dopiero po chwili z cieniutkiej ranki zaczęła sączyć się krew. „Że też z takiego małego gówna, tak bardzo może krwawić”. Na chwilę się zamyśliłam. Spojrzałam na palec. Stróżka krwi prowadziła w dół. Zobaczyłam kartkę z moim wypracowaniem na polski, upaćkaną krwią. „Super...”. Poszłam do łazienki, odkaziłam ranę i przykleiłam plasterek. Ponownie usiadłam przy biurku. Znalazłam kartę, wzięłam długopis.
-Nazwę Cię Alex- zadecydowałam, spoglądając w kierunku łóżka, na obrazek.
-Nie! Ja już mam imię! Jestem Daina!- usłyszałam głos
-Co? Gdzie jesteś?
-No, a gdzie mnie położyłaś? Zabierz mnie z tego łóżka!- Z niedowierzaniem wzięłam do ręki kartkę. Przyjrzałam się jej podejrzliwie, położyłam na stole i zapytałam:
-Teraz lepiej?
-Zdecydowanie, ale mogłabyś pomalować moje ciuchy, strasznie szaro wyglądał.
Za prośbą Dainy wyciągnęłam kredki i wedle jej wskazówek pomalowałam jej ubrania.
-Nie ruszaj się! Chyba, że chcesz mieć trzeciego cycka!- krzyknęłam na niesforną postać.
-Ok., już się nie ruszam. Tak się zastanawiam, czy nie mogłabyś narysować mi tutaj krzesła zmęczyłam się, albo mam lepszy pomysł wyjdę z tej kartki i trochę się poruszam, nie będziesz miała nic przeciwko, prawda?
-Cicho! Zaraz ma...
-Aga! Z kim rozmawiasz? Miałaś się uczyć.
-Tak mamo, już! – odpowiedziałam- No i widzisz, co zrobiłaś?- wycedziłam w stronę kartki. Ku mojemu zdziwieniu Dainy tam nie było.
-Daina? Gdzie jesteś?
-Tutaj!- usłyszałam nad głową. Spojrzałam w górę. Na plakacie Dody, obok piosenkarki siedziała Daina.
-Złaś stamtąd! Wracaj na tę kartę!
-Dobra, dobra... – Mruknęła. – Orientuj się!- krzyknęła nagle. Zanim zdążyłam się zorientować, oberwałam po głowie karniszem firankowym, który Daina zrzuciła, wychodząc z plakatu.
...
...
...
Ocknęłam się leżąca na stosie książek. Rozejrzałam się szukając Dainy
-Daina?- zawołałam
-Z kim rozmawiasz? – zapytała mama
-Z nikim, mamo! Czytam tekst z angielskiego!
Przeszukałam całe biurko, nie znajdując kartki, na której narysowałam Daine. Na łóżku także jej nie było. „Ah... Pewnie mi się tylko śniło”.

A lekcje nie ruszone...

Aine

Ponoc odeszlas, wiec nie wiem czy oceniac... Aczkolwiek...

SamoSieja

Nie prosiłam Cię o betowanie ;] Więc tego nie rób.
btw. Jednak nie odeszłam;] Wqrwiłam się tylko Razz

Przyszło mi Very Happy

Niewiadoma

To nie beta, tylko recenzja.

SamoSieja

Niech będzie i tak:p Nie prosiłam, żeby wypisywała mi wszystkie błędy, lekka przesada ;]

Świetlik

O, a mi się podoba, mimo tego, ze mało się działo. Jak dla mnie tekst i tak jest lepiej napisany niż ten poprzedni^^ (nieważne!). Mogłoby być dłuższe, to nie miałabym już żadnych obiekcji. A tak to i w tę stronę, i w tę. Ale bardziej pozytywnie niż negatywnie, o!