Forum zostało przeniesione.

Krwiożercza

Zebrało mi się tak jakoś na coś. I napisałam. Proszę o ocenę...
*
Bo dziś jesteśmy tymi ludźmi, przed którymi przestrzegali nas rodzice.

Analfabetyzm, zagubienie i zniszczenie!
Idź precz, przepadnij!
Jeszcze sumienie coś szepcze – bardzo cicho i nieporadnie – żeby zapobiec kolejnym głupotom, przez które wciąż kogoś ranimy.

To nie moja wina! To był zwykły przypadek. Tylko dlaczego przydarzył się właśnie mnie?

Bo dziś jesteśmy tymi ludźmi, przed którymi przestrzegali nas rodzice.

Tak, wiem. Nie da się żyć tak, żeby wszystkich zadowolić. A ja to chodzący przykład. Zrobię coś dobrego – przynajmniej w moim mniemaniu – a natychmiast ktoś wyraża swój sprzeciw.
Nie wiem, co mam mówić. Tylko ciche „chciałam dobrze” ciśnie mi się na usta. Pamiętam, przed czym przestrzegała mnie mama, przed czym ostrzegał tata.
„Wystarczy, że polubisz siebie taką, jaką jesteś, a nie taką, jaką inni chcieliby, żebyś była”,
„Jeśli zaakceptujesz siebie, inni też to zrobią”.
Może i tak.
Ale jak wyglądałby świat bez tych podlizujących się, szarych, przeciętnych ludzików? Bez tych silniejszych, lepszych i ładniejszych, przyjmujących wszystkie pochwały z uniesioną głową?
Ach, wizja doskonałości.
Lecz teraz żyjemy w świecie „równych i równiejszych”. Dlaczego?

Bo dziś jesteśmy tymi ludźmi, przed którymi przestrzegali nas rodzice.

Świat pełen korupcji, złych życzeń i dziur w autostradach!
Zgiń, przepadnij!
Jeszcze kawałek serduszka, tak maleńki, podpowiada, że jeszcze istnieje miłość, przyjaźń i zaufanie… że nie wszystko stracone, jest jeszcze nadzieja…
Teraz za dużo tej „nadziei” na lepsze jutro, za dużo jej w mediach.
Bo ona może się okazać mocno przereklamowana. Jak obietnice dzisiejszych ludzi.

Podobno zawsze było źle, a w każdym razie nigdy nie było całkiem dobrze. Cóż, chyba wolałabym żyć w tych „nie całkiem dobrych czasach” niż w całkiem złych.

Właściwie to nie czas jest zły. Tylko my. Ale dlaczego?

Bo dziś jesteśmy tymi ludźmi, przed którymi przestrzegali nas rodzice.

Każdy biegnie, nie oglądając się za siebie.

Przepraszam Cię, Staruszko z wyższego piętra, że nie pomogłam Ci wtedy pozbierać zakupów, kiedy wypadły Ci z rąk. Odeszłam, udając, że nie widzę.

Przepraszam Cię, Dziadku z wózka inwalidzkiego, że nie pomogłam Ci wjechać pod górkę, kiedy patrzyłeś na mnie błagalnie. Odeszłam, udając, że nie widzę.

Przepraszam Cię, Przyjaciółko, że nie byłam z Tobą wtedy, kiedy mnie najbardziej potrzebowałaś, mówiłaś przez łzy. Odeszłam, udając, że nie widzę.

Przepraszam Cię, Świecie, że jestem kim jestem, że uciekam przed odpowiedzialnością, przed tym, na co zasłużyłam. Przepraszam za to, że biegnę za tłumem, ślepo i bezsensownie, że widzę swoje dobro, nie widząc Twoich oczu, drugi człowieku. Przepraszam za to, że nigdy się nie zatrzymuję, by pomóc Staruszce, Dziadkowi, Przyjaciółce. Odchodzę, wciąż biegnę, udając, że nie widzę…

Bo dziś jestem tym człowiekiem, przed którym przestrzegali mnie rodzice…

Q

SamoSieja

A mje się nie podobało... Jakoś ostatnio ta forma robi się coraz bardziej oklepana...

Krecik ;] · Gość

Hej ;* Mnie się podobało ;]
Taka jakby szczera ocena samego siebie.
I w ogole szczera ocena dzisiejszego świata.
Bardzo mi się to podoba ;D
Pozdrawiam ;*

Gość

Szczere i od serca....Super...PoSdRoFiOnKa Smile

Q

SamoSieja

Q CO Ty ma$Ch do pokemon!a$tego p!$ma?!1! Ono I!e$t g!teśne!1!

xD

Świetlik

Ekhm. SamoSieju, kto pisał regulamin? <ziew>

Słuchałam "Duch żyje w nas" i mi się podobało. Ale dopiero od połowy. I chyba wystarczyłoby powiedzieć tą wciąż powtarzaną sentencję na początku i na końcu. Tyle.

SamoSieja

Wybacz, nie mogłam się powstrzymać xD
*chowa twarz w ręce, jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmiało*