Forum zostało przeniesione.

Gość

"Koniec ostatni…"
jak długo jeszcze idię?
róża matki jest w milczeniu
nikt nie ma szybko palącą noc
twarz twoja wina skrywa

palący ludzie widzą ukradkiem nią
zbrodnia umiera
wilk życia między złamaną rzeczywistością i upadłym dzieckiem poszukuje bolesnego trupa
absurd matki pluje pozornie na ich…

chory płacze
szaleństwo poszukuje wciąż cierpienia
płomień ukazuje niecierpliwie świadomość
karzę

cienie zbrodni ostatni raz mają kruki
ucieka rozpaczliwie zdradziecki szatan
mocno patrzą na wiatr oni
łapie twoje kruki wyklęte jak trup pożądanie

Panna_Reksja

przepraszam, nie zalogowałam się...

Świetlik

Ech, proszę, stosuj się do regulaminu i uważaj na niego. Jeszcze jedno przeoczenie i będę zmuszona dać Ci ostrzeżenie.

Hm, co do wiersza - niby poetycznie, niby niebanalne zestawienie słów, a według mnie... Hm, wygląda tak, jakbyś wzięła sobie parę słów, zestawiła je tak, żeby brzmiało mrocznie, ale wyszło moim zdaniem bez sensu. Nie rozumiem w ogóle tego wiersza, o czym on jest. W dodatku czytając go było ciężko, bo nie brzmi on w ogóle płynnie. Takie klepanie "byleby jak najbardziej osobliwie". Nie podoba mi się.

Q

zastanawiam się czy ta chaotyczność jest stworzona specjalnie ze względy na temat, czy w wyniku przypadku.
Bardzo dziwnie się czyta...

Madame Guillotine

To może zacznę od tego, że moim zdaniem poeta ma zawsze rację. I każdy wiersz na to miano (wiersza) zasługuje. Toteż spróbuję się tutaj czegoś głębszego doczytać.

Słowem, które moim zdaniem podsumowuje całość jest tutaj "absurd". Wiersz jest absurdalny, czy może bardziej kolokwialnie - pokopany jak zryty beret. Głównie taki nastrój budują tu błędy językowe i brak logicznego związku między poszczególnymi częściami. Wspomnę tu tylko "Siedemnaście" Świetlika, które było równie pojechane, ale krótsze, przez co łatwiej było tę paranoję ogarnąć.

Dobra, rozpisałam to sobie i dalej nic nie kumam. Trochę to jak Awangarda Krakowska, tam też nic nie rozumiałam.
Dobra, tak ogólnie bohaterowie są niedookreśleni. Pojawia się jakaś matka, jacyś oni, trup, palący ludzie. Powiedzmy, że są to obrazy ze snu szaleńca. Mamy podmiot mówiący: "jak długo jeszcze idę?" - zastanawia mnie niegramatyczność tego zdania. Wedle wszelkich prawideł powinno być :jak długo już idę". Chyba, że nasz bohater liryczny, tak jak Śmierć Pratchetta, pamięta również przyszłość. A może jego szaleństwo zawiesiło go gdzieś poza czasem, dlatego naturalne dla nas prawidła języka określające upływ czasu do niego się nie stosują? Ciekawi mnie ta kwestia.

No dobrze, nieważne, co bym z tym zrobiła, wciąż mam wrażenie pewnego dysonansu. Mianowicie, nie pasuję mi warstwa językowa i treść utworu. Język sam w sobie jest zbyt spójny, poszczególne fragmenty są logiczne i zrozumiałe, np. "szaleństwo poszukuje wciąż cierpienia
płomień ukazuje niecierpliwie świadomość ".
Chodzi mi o to, że jeśli komponujesz tutaj szaleństwo, to powinnaś wszystko jeszcze trochę pogmatwać. Najbardziej w tej konwencji działa pierwsza zwrotka, następne są spójne językowo, a strasznie pogmatwane znaczeniowo. I wygląda to tak, jak określiła to Świetlik.