Forum zostało przeniesione.

Kikimora

Wiersz napisany już jakiś czas temu, pod wpływem złości na samą siebie i fascynacji starszymi dziełami lirycznymi.
***

Nędzny pisarczyku! Kolejny prześmiewco,
Co patrzysz na deszcz
I myślisz, że cierpisz!
Obudź się wreszcie
Zobacz, żeś pusty
Jak marne istnienia, które winnyś był pokrzepić...

Marna poetko! Sztuczny cyniku,
Co szydzisz z głupoty,
W którą opływasz.
Pomyśl przez chwilę
Jeśliś tak mądra
Czy stoisz wyżej, że pazernych tam wzywasz?...

Mierz wysoko
Lecz pamiętaj, gdzie jesteś
I czy droga twa nie jest fałszywa.
Krytykuj, lecz w duchu. Bądź silna. Bądź sobą.
Uśpij swą dumę, pozostań prawdziwa.

Yumi · Wysłany: Śro 17:03, 31 Mar 2010 Temat postu:

WoW - to co mi pierwsze przyszło do głowy. Jej... Ten wiersz przypomina mi wiersze z książki od języka polskiego - wiersze Różewicza lub Ważyka... Podoba mi się. Ten styl jakoś tak do mnie przemawia. A to słowo "pisarczyk" to już w ogóle górnolotnie Smile

Super, naprawdę super. Wrzuć coś jeszcze podobnego, byłabym wniebowzięta.

Świetlik

Hm, tekst bardzo, bardzo inteligentny, ale nie podoba mi się forma ostatniej zwrotki, mało wierszowana moim zdaniem. I trochę się zgubił klimat, jakbyś na bogato zdobione drzwi przykleiła taką żółtą kartkę "Zrób zakupy" czy coś. Ale pierwsze dwie części - rewelacja.

Krwiożercza

Ja nie mam zastrzeżeń. Świetne.
Czytając, zastanowiłam się nad sobą i ze wstydem spuściłam głowę.
Gratuluję wiersza.

Panna_Reksja

bardzo podniosły ton!

Kikimora

O kurczę, nie spodziewałam się takiego pozytywnego odbioru. Dzięki za wszystkie opinie i Świetlu za uwagę.

Madame Guillotine

Kiedy czytałam pierwszą zwrotkę, nasunęło mi się mimowolne skojarzenie z Werterem i doznałam wrażenia, że to krytyka romantyzmu (ale ja teraz wszędzie widzę romantyzm, powtórki).
Cóż. Wiersz należy do liryki apelu, mamy tu silnie wyeksponowane "ty" liryczne. A co za tym idzie, jest mało liryczny, chociaż obecne są tu rymy, epitety (silnie wartościujące), wykrzyknienia, paralelizm składniowy ("Co patrzysz" - "Co szydzisz"). Szczerze mówiąc nie przepadam za liryką apelu, ale to w analizie przeszkadzać nie powinno. Co mi najbardziej nie pasuje to zbytnia dosłowność i czytelność wiersza. Ale to już osobiste smaczki Madame G.
Zastanawia mnie fragment "Krytykuj, lecz w duchu". Wynika z niego, że podmiot mówiący zaprzecza sam sobie, albo też sam siebie krytykuje. Czy też inaczej: wystawia opinie i sądy, dosyć mocne i negatywne, a innych gani za takie praktyki. Tu nasunęła mi się refleksja, że może podmiot mówiący tak naprawdę kieruje ten apel do siebie, a "marna poetka" i "sztuczny cynik" to tak naprawdę "ja" liryczne. Ale możliwe, że to nadinterpretacja z mojej strony.